Ik ben Daan van Deursen. Mijn missie is om mensen te mogen ondersteunen in het terug vinden van wie zij in wezen (in de kern) zijn. “het thuis mogen komen bij zichzelf”.

Het ontdekken van deze missie voor mezelf is niet iets geweest wat met het aan hoofd gebonden denken te maken heeft. Per definitie niet zou ik willen zeggen. Het is ontstaan na een (jaren)lange periode waarin ik werd uitgedaagd door het leven. Zoals ik het toentertijd vooral voelde; waarin alles tegenzat, alles mis ging en ik de ene verlieservaring na de andere te verwerken kreeg.

Mijn onbewust aangeleerde manier van reageren was om me te verzetten. Om actie te ondernemen, om (onbewust) gevoelens te blokken, om te strijden of te vluchten. Kort samengevat: overlevingsstrategieën. Mechanismen die juist zijn ontstaan (onbewust) om niet te(veel) hoeven voelen. Ik raakte mentaal, fysiek en emotioneel uitgeblust. En juist dat punt was voor mij een nieuw begin. Wat ik toen nog niet kon vermoeden…

Het pad dat er toen volgde leidde me naar de diepste lagen in mezelf, vanuit een groeiend bewustzijn dat alleen daar mijn antwoorden gevonden konden worden. De weg naar binnen, de weg naar ware zelfkennis. Zoals Carl Gustav Jung treffend zegt: “wie naar buiten kijkt droomt, wie naar binnen kijkt wordt wakker”.

Om dit pad te volgen was moed nodig. De moed om echt eerlijk naar mezelf te kijken, om te voelen. Alles te voelen wat zich aandiende.

Om uiteindelijk te beseffen dat zovelen in onze westerse manier van leven de verbinding met hun gevoel en intuïtie, hun hart, (grotendeels) kwijt zijn, was misschien nog wel het aller moeilijkste om te voelen…en tegelijkertijd zag ik dat zovelen weer “op zoek gaan”. Mensen die net als ikzelf tot het diepe besef komen dat waar geluk niet buiten jezelf te vinden is; niet in een goede vriend, niet in sport, niet in een huis, nieuwe badkamer, auto, werk of verre reis. En zelfs niet in een partner of je kind.

Dat ware vreugde en geluk hem zit in het vinden van wie jij echt diep van binnen bent. In zelfacceptatie. In zijn wie je werkelijk bent. Vanuit een onvoorwaardelijke acceptatie van jezelf.

Mijn weg leidde tot het vermogen van verregaande acceptatie van de onvolmaaktheid van het leven. Dat we allen mooi zijn in onze eigen imperfectie, onze onvolmaaktheid. Het los mogen laten van mijn eigen (en onze) drang naar “perfectie”. Dat verdriet, boosheid en frustratie net zo welkom zijn als vreugde, blijdschap en gelukzaligheid. Dat juist het uit willen bannen van wat we zien als negatieve emoties en gevoelens leid tot disbalans, tot ziekte.

Het was een lange, vaak zware weg. Toch heb ik altijd de kracht gevoeld om voorwaarts te gaan, een niet in woorden uit te drukken kracht. Voor mij persoonlijk is het de weg van mijn ziel, mijn keuze vanuit een “ruimer/ander perspectief”. Naar mijn gevoel zijn we allemaal hier om het leven te ervaren, om datgene te mogen leren waarvoor we vanuit dat “andere perspectief” ooit bewust kozen. Het mooie daarvan is dat er dan ook geen “waarom” vraag (Waarom ik?) meer wordt gesteld wanneer je voor moeilijke levenslessen wordt geplaatst. Het enige passende antwoord is dan “daarom”. Kijk wat het je te vertellen heeft, waarin het je uitdaagt. Wat de winst is die je er innerlijk uit kunt halen. Voel en richt je blik naar binnen. Daar worden we wakker en vinden we de antwoorden die we vaak zo lang zochten buiten onszelf. Ik vond er de mijne. Jij kunt er de jouwe vinden…